رویداد تولید توکن (TGE) که قرار بود شروعی برای پروژه‌های بلاکچینی باشد، امروز بیشتر به نقطه پایان آن‌ها شباهت دارد. بسیاری از بنیان‌گذاران بلافاصله پس از عرضه اولیه توکن، پروژه را ترک می‌کنند و اکوسیستم‌های نیمه‌کاره بر جای می‌ماند. این چرخه باعث شکل‌گیری زنجیره‌های یتیم می‌شود؛ بلاکچین‌هایی که تنها با کمک بازارسازهای خودکار (AMM) و عرضه محدود اولیه دوام می‌آورند. با آغاز آزادسازی توکن‌ها، فشار فروش افزایش یافته و سرمایه‌گذاران بلندمدت متضرر می‌شوند. گزارش‌های اخیر نیز نشان داده‌اند پروژه‌هایی با تخصیص بالاتر توکن به افراد داخلی عملکرد ضعیف‌تری نسبت به پروژه‌هایی با فروش عمومی گسترده داشته‌اند.

آینده بلاکچین‌ها و نقش سرمایه‌گذاران در TGE

افزایش بی‌رویه TGE‌ها این پرسش را ایجاد کرده که آیا واقعاً به بلاکچین‌های جدید نیاز داریم یا خیر. برخی کارشناسان مانند آنابل هوانگ معتقدند که بازار نیازی به زنجیره‌های عمومی تازه ندارد و باید به سمت شبکه‌های تخصصی حرکت کند. در همین راستا، پروژه‌هایی مثل Hyperliquid با تمرکز بر کاربرد واقعی، موفقیت بیشتری کسب کرده‌اند. از سوی دیگر، طبق تحقیقات Binance Research، تا سال ۲۰۳۰ بیش از ۱۵۵ میلیارد دلار توکن آزاد خواهد شد که در صورت نبود تقاضای کافی، فشار فروش شدیدی به بازار تحمیل می‌کند. در نتیجه، اگر پروژه‌ها نتوانند پس از عرضه ارزش واقعی بیافرینند، چرخه ارزش‌گذاری‌های کاذب، خروج زودهنگام و بلاکچین‌های بی‌رمق همچنان ادامه خواهد یافت.